Jak zdiagnozować dysleksję

Dysleksję rozwojową można zdiagnozować, gdy stwierdza się:

  • prawidłowy rozwój umysłowy ( tzw. „norma intelektualna”)
  • obecność istotnych opóźnień rozwoju funkcji stanowiących podstawę do wykształcenia się umiejętności czytania i pisania ( słuchowo-językowych, wzrokowo- przestrzennych, ruchowych i integracji tych funkcji)
  • wczesne występowanie trudności w czytaniu i pisaniu (od początku nauki szkolnej, w zerówce i klasie pierwszej
  • trudności  w czytaniu lub  pisaniu są nasilone i długotrwałe, nie ustępują zaraz po podjęciu pomocy w domu, a nawet w pierwszym okresie terapii

Nie rozpoznaje się dysleksji rozwojowej, gdy trudności:

  • są jedynie wynikiem złego funkcjonowania narządów zmysłu (niedosłuchem lub wadą wzroku)
  • należą do oznak inteligencji niższej niż przeciętna lub upośledzenia umysłowego
  • są skutkiem schorzenia neurologicznego ( np. mózgowe porażenie dziecięce, epilepsja)
  • są wyłącznie wynikiem zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego, najczęściej wówczas początkowo dziecko nie ma trudności, pojawiają się one  i konsekwentnie nasilają w starszych klasach szkoły podstawowej.

Co powinni robić rodzicie dzieci dyslektycznych?

  • zrozumieć problem dziecka ( czyli to, że dziecko nie jest leniwe czy niezdolne, że  po prostu potrzebuje właściwie ukierunkowanej pomocy)
  • poznać mocne strony dziecka
  • umacniać w dziecku pozytywne wartości, zainteresowania
  • zapewnić mu warunki do pracy
  • wzmacniać pozytywnie, czyli nagradzać pochwałą nawet za drobne sukcesy
  • nadzorować systematyczną pracę
  • analizować trudności dziecka
  • nauczyć korzystania ze słownika ortograficznego
  • czytać wspólnie z dzieckiem
  • pobudzać u dziecka potrzebę czytania dla przyjemności
  • ćwiczyć pisanie z pamięci.

Czego rodzice dzieci dyslektycznych robić nie powinni?

  • nie tłumaczyć trudności dziecka wyłącznie lenistwem
  • nie porównywać z rówieśnikami, czy rodzeństwem
  • nie liczyć na natychmiastowe efekty
  • nie krytykować i nie ośmieszać
  • nie podważać autorytetu nauczycieli i terapeutów
  • nie usprawiedliwiać niechęci do wykonywania ćwiczeń
  • nie odrabiać za dziecko prac domowych
  • nie poprawiać błędów w pracach pisemnych – dziecko powinno nauczyć się pracować ze słownikiem ortograficznym.

Jak rodzice powinni zorganizować pracę dziecka w domu?

  • dziecko powinno wykonywać zadania zawsze w tym samym miejscu, najlepiej przy własnym biurku i najlepiej o tej samej porze, bo to wspomaga gotowość dziecka do uczenia się
  • ważny jest odpoczynek przed przystąpieniem do ćwiczeń, gdyż dziecko pracuje sprawniej,  gdy jest zrelaksowane
  • miejsce do pracy powinno być uprzątnięte, bez zbędnych przedmiotów przykuwających wzrok dziecka  i rozpraszających jego uwagę
  • po jednej stronie biurka można ustawić zieloną roślinę, na którą dziecko będzie mogło skierować zmęczony czytaniem wzrok
  • trzeba zadbać o ciszę, wyłączyć telewizor, sprzęt grający
  • ponieważ mózg wymaga „rozgrzewki”, czyli ćwiczeń wstępnych, należy zadbać o to aby miały one charakter zabawy
  • w pracy warto wykorzystywać skojarzenia, dzięki którym więcej i lepiej się zapamiętuje
  • podczas ćwiczeń w czytaniu nie powinno się przybierać zbyt wygodnej pozycji, bo to rozleniwia i nie sprzyja aktywności umysłowej
  • należy zadbać o odpowiednie pomoce do ćwiczeń.                             

Zalecaną przez specjalistów formą wspierającą pracę i relaks dziecka są zajęcia ruchowe, w tym ćwiczenia kinezjologii edukacyjnej, które pozytywnie wpływają na:

  • rozwój koncentracji, uwagi i pamięci,
  • umiejętność kontrolowania emocji
  • usprawnianie pracy obu półkul mózgowych, odpowiedzialnych za koordynację funkcji wzrokowych, słuchowych i ruchowych.