Program edukacyjno-terapeutyczny

Do pracy z dziećmi z trudnościami w nauce czytania i pisania

  1. Wstęp i założenia organizacyjno-programowe.
  1. Cele programu.
  2. Metody i formy pracy z uczniem.
  3. Przewidywane rezultaty.
  4. Bibliografia.
  1. Wstęp i założenia organizacyjno – programowe.

Coraz częściej mamy do czynienia z niechęcią do czytania wśród uczniów. Problem ten nabiera ogromnego znaczenia, gdy wraz z niechęcią do czytania występują trudności z opanowaniem tej umiejętności już na samym początku edukacji. Często są one bardzo nasilone i ograniczenie się wyłącznie do systematycznego treningu czytania nie wystarcza.  Przyczyną tych trudności są często różnego rodzaju opóźnienia rozwojowe, które u dzieci występują. Do najczęstszych należą:

  • opóźnienia i zaburzenia percepcji wzrokowej,
  • opóźnienia i zaburzenia percepcji słuchowej,
  • opóźnienia i zaburzenia mowy,
  • opóźnienia i zaburzenia rozwoju ruchowego,
  • zaburzenia procesu lateralizacji.

            Gdy dziecko z takimi zaburzeniami trafi do szkoły już na starcie stoi na przegranej  

            pozycji i trudności szkolne otrzymuje w „pakiecie gwarantowanym”. Dochodzą

            trudności z zapamiętaniem liter i dziecko bez specjalistycznej pomocy, zamiast lubić

            szkołę zaczyna niechętnie do niej chodzić. Pracy z takimi dziećmi ma służyć ten

            program. Pracę  rozpoczynamy od diagnozy psychologiczno – pedagogicznej

            przeprowadzonej w poradni poszerzonej o informacje od nauczyciela i rodzica.

            Program jest przeznaczony do pracy indywidualnej z uczniem  z uwagi na to, że

            trudno o tej samej porze i w tym samym miejscu zebrać grupę dzieci o takim samym

            charakterze  trudności i potrzeb.

            Program jest opracowany dla uczniów na etapie edukacji wczesnoszkolnej. Zajęcia

            odbywają się raz w tygodniu, jednostka terapeutyczna trwa  45 minut.

  • Cele programu:
  • Usprawnienie zaburzonych funkcji percepcyjno-motorycznych.
  • Utrwalenie znajomości liter.
  • Osiągnięcie umiejętności sprawnego technicznie czytania.
  • Osiągnięcie umiejętności czytania ze zrozumieniem.
  • Uzyskanie poprawności pisania.
  • Doskonalenie strony graficznej pisma.
  • Doskonalenie koncentracji uwagi.
  • Wzbogacanie zasobu wiadomości.
  • Podniesienie poziomu wiary we własne możliwości dzieci objętych terapią.
  • Podniesienie poziomu motywacji dziecka do pracy.
  • Uświadomienie rodzicom wagi wspierania dzieci w pokonywaniu przez nie trudności.
  • Mobilizacja  rodziców do systematycznej pracy z dziećmi w domu.
  • Uświadomienie nauczycielom wagi zindywidualizowanego podejścia do dzieci z tego rodzaju – elementarnymi – trudnościami.
  • Zmiana stosunku dziecka do czytania z negatywnego na pozytywny.
  • Metody i formy pracy z uczniem:

Pokaz, obserwacja, praktyczne działanie, techniki relaksacyjne, techniki zapamiętywania i koncentracji, rozmowa psychoterapeutyczna, elementy Metody Dobrego Startu, elementy kinezjologii edukacyjnej, praca poprzez zabawę.

  • Przewidywane rezultaty:
  • Uczeń ma usprawnione funkcje percepcyjno-motoryczne.
  • Uczeń zna litery i sprawnie je odczytuje i zapisuje.
  • Uczeń potrafi czytać sprawnie technicznie i rozumie czytany tekst.
  • Uczeń pisze poprawnie ortograficznie, pismo jest staranne.
  • Dziecko ma świadomość, że potrafi poradzić sobie z problemami, ma większe poczucie własnej wartości i poczucie sprawstwa.
  • Rodzice pracują systematycznie z dzieckiem w domu i mają świadomość wagi wspierania własnych dzieci w pokonywaniu trudności.
  • Nauczyciele widzą konieczność indywidualizowania wymagań wobec dzieci i skupiania się na  stronach dziecka w pracy z nim.
  • Dziecko chętniej sięga po książkę, czasopismo.
  • Bibliografia:
  1. Barbara Zakrzewska – Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń, WSiP,

           Warszawa 1996.

  • Marta Bogdanowicz, Aleksandra Bućko, Renata Czabaj – modelowy system profilaktyki i pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom z dysleksją, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2008.
  • Barbara Sawa – Jeżeli dziecko źle czyta i pisze, WSiP, Warszawa 1999.
  • Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek – Uczeń z dysleksją w szkole,

            Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2004.

  • Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek, Małgorzata Rożyńska –

Uczeń z dysleksją w domu, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2007.

  • Janina Mickiewicz – Ćwiczenia ułatwiające naukę czytania i pisania, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Toruń 1999.

Do pracy z uczniami z dysortografią

  1. Wstęp.
  2. Cele programu.
  3. Metody i formy pracy z uczniem.
  4. Przewidywane rezultaty.
  5. Bibliografia.
  1. WSTĘP

 Program jest przydatny w pracy terapeutycznej z uczniami ze zdiagnozowaną dysortografią na wszystkich etapach kształcenia przy minimalnych zabiegach mających na celu dostosowanie do indywidualnych potrzeb edukacyjnych i rozwojowych poszczególnych uczniów. Z założenia jest to program terapii indywidualnej, z uwagi na to, że trudno, zarówno w szkole, jak i w poradni, zebrać w miarę jednorodną grupę uczniów na tym samy etapie edukacyjnym ( z tej samej klasy) wymagającą takich samych oddziaływań dydaktyczno-terapeutycznych mogących wziąć udział w zajęciach o tej samej porze. Poza tym pewna grupa uczniów opanowała wiadomości o zasadach pisowni i praca z nimi polega na utrwalaniu tych wiadomości oraz na wyrobieniu u nich nawyku praktycznego ich wykorzystywania, natomiast druga grupa nie zna jeszcze wiadomości o zasadach pisowni i praca z nimi polega na ich poznawaniu i jednocześnie utrwalaniu oraz wykształcaniu nawyku praktycznego z nich korzystania. Inne też funkcje u różnych uczniów z dysortografią są zaburzone, czyli specyfika pracy z każdym uczniem jest tak naprawdę inna.

   Program powstał z uwagi na coraz większe zapotrzebowanie ze strony środowiska szkolnego na tego rodzaju usługi świadczone przez pracowników poradni. Tego rodzaju działaniami ze strony poradni są również coraz częściej zainteresowani rodzice

dzieci / uczniów, którzy coraz chętniej oddają swoje pociechy w ręce specjalistów terapii pedagogicznej.

  • CEL GŁÓWNY PROGRAMU:

Podniesienie poziomu poprawności ortograficznej wypowiedzi pisemnych uczniów.

CELE SZCZEGÓŁOWE:

  • opanowanie wiadomości o zasadach pisowni języka polskiego
  • wdrożenie do praktycznego korzystania z posiadanych wiadomości
  • utrwalenie wyuczonych umiejętności
  • wypracowanie nawyku pisania poprawnego pod względem ortograficznym
  • wdrażanie do autokorekty
  • usprawnienie techniki czytania
  • usprawnienie zaburzonych funkcji percepcyjno-motorycznych
  • rozwijanie emocjonalno-społecznej i motywacyjnej sfery rozwoju ucznia
  • stwarzanie okazji do osiągania sukcesu
  • nawiązanie przyjaznych kontaktów w relacji terapeuta – uczeń
  • nawiązanie współpracy z rodzicami
  • poprawa funkcjonowania ucznia w szkole
  • METODY i FORMY PRACY Z UCZNIEM:
  • praktyczne działanie – pisanie, rysowanie, czytanie, ćwiczenie pamięci
  • wykorzystywanie gotowych pomocy terapeutycznych,  różnego rodzaju gier, programów komputerowych, programu edukacyjno-terapeutycznego  Ortograffiti, klocków z serii Pus, Zeszytów ćwiczeń do nauki ortografii – Z. Saduś i wielu innych.
  • PRZEWIDYWANE REZULTATY:
  • uczeń zna zasady pisowni języka polskiego, potrafi stosować je w praktyce
  • uczeń osiąga lepsze oceny, szczególnie w zakresie prac pisemnych z języka polskiego
  • uczeń potrafi sam korygować własne błędy i wyjaśniać pisownię wyrazów trudnych
  • usprawnione są zaburzone funkcje percepcyjno-motoryczne
  • uczeń nabywa pewności, że jest w stanie poradzić sobie z trudnościami
  • wzrost świadomości rodziców na temat konieczności aktywnego uczestnictwa w procesie pomocy
  • nauczyciele wiedzą więcej i lepiej o dysleksji
  • BIBLIOGRAFIA:
  1. Marta Bogdanowicz, Aleksandra Bućko, Renata Czabaj – Modelowy system profilaktyki i pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom z dysleksją, wydawnictwo Operon, Gdynia 2008.
  2. Zdzisława Saduś – Jak pomóc uczniowi w nauce ortografii, Wydawnictwo Oświatowe Promyk, Opole 2003.
  3. Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek – Uczeń z dysleksją w szkole, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2004.
  4. Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek, Małgorzata Rożyńska – Uczeń z dysleksją w domu, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2007.
  5. Anna Jurek – Kształcenie umiejętności ortograficznych u uczniów z dysleksją, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2009.

                                                            na podstawie dostępnych materiałów

                                                                     opracowała: pedagog Elżbieta Figisiak